به‌مناسبت هفته تربیت بدنی و ورزش
ورزش ذلیل؛ جامعه علیل !
سربداران - سید مهدی فاطمی نویسنده و ورزشی نویس کشورمان در هفته تربیت بدنی و ورزش به استقبال این حلقه مفقوده در جامعه امروز رفته است.
اکبر آقای عبدی در یکی از فیلمهای سینمایی اش کلیدی ترین جمله در مورد ورزش را گفت. ایشان در سکانس مربوط به‌ورزش کردن در زندان با همان زبان طنز و شیرین گفت؛ اگر این امکانات را بیرون از زندان داشتیم کارمان به اینجا نمی کشید!
بواقع ورزش حلقه مفقوده جامعه امروز ماست. جامعه ای که غرق در مشکلات عدیده اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شده و راه برون رفت از این همه معضلات را گم کرده است. چاقی مفرط در بین ایرانیان مشهود تر از هر پدیده دیگری ست. در کنار این بی تحرکی و سکون، فشار های روانی حاصل از گرانی ، فقر و‌تورم را اضافه کنید. نتیجه جامعه ای می شود مایوس و مستاصل! جامعه ای خالی از نبوغ و نو آوری و مملو از ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی !
نگاهی به بیمارستان ها ، کلانتری ها و دادگاه های قضایی بیاندازید؛ لحظه ای از جمعیت خالی نمی شوند! بخشی از این شلوغی و ازدحام را می توان حاصل بی توجهی به ورزش دانست . ورزشی که می تواند آمار بیماری و جرم و‌جتایت در‌کشور را به شدت کاهش دهد اما تمام انرژی و هم و غم مسوولین ورزش صرف رشته ای شده است که سالهاست بر اثر بی تدبیری و سوء مدیریت جز زیان های کلان مالی و سرخوردگی هواداران عایدی دیگری برای ما نداشته است!
پروسه انتخاب کابینه وزرا را ببینید؛ آخرین و بی اهمیت ترین وزیر دولت، وزیر ورزش و جوانان است! در حالی که باید مهم‌ترین و ویژه ترین باشد چرا که بخش عمده و فراگیری از جامعه را تشکیل می دهد اما اعتبار و جایگاه و حتی بودجه تخصیصی برای این وزارتخانه در تشکیلات حکومتی بسیار نازل و پیش پا افتاده است!
هزینه های ورزش گران و پرداختن به بعضی رشته ها بجز اقشار کم تعداد متمول و‌پر درآمد تقریبا غیر ممکن شده است! شهریه باشگاه ها بالا رفته و پرداخت آن در توان خیلی خانواده ها نیست.سرانه ورزشی ما با استاندارد های جهانی فاصله ای بعید دارد.اینها ریشه در نگاه ساده انگارانه حاکمیت به مقوله مهم ورزش دارد! ریشه در انتخاب بی کفایت ترین مدیران که نه ورزشی بوده اند و نه کمترین آشنایی با مسائل جوانان داشته اند دارد.مدیرانی که ذوب در هیولای فوتبال شده و با انتخاب های اشتباهشان در باشگاه های بزرگ و‌تیم ملی افتضاحات فراوان به بار آورده اند اما همچنان بر سر منصب و پست خود باقی مانده اند چرا که ورزش در این مملکت طفلی مهجور مانده و سر راهی بیش نیست!
غافل از اینکه همین ورزش می تواند درد های بسیاری از جامعه بیمار ما را درمان کند.
انتهای پیام/د
شناسه یادداشت : 2168
تاریخ انتشار : 5 سال پیش
